«موزه‌ ویتنی» که موزه هنری در آمریکاست در سال ۱۹۳۰ ساخته شد و پس از آن در سال ۱۹۶۶ به ساختمان جدیدی منتقل شد، البته در سال ۲۰۰۷ نیز مجموعه موزه به ساختمانی جدید منتقل شد؛ چراکه برای موزه به فضای بیشتری احتیاج بود.

ساختمان جدید این موزه تلفیقی از حجم‌های مکعبی و غیرارگانیک استیل و شیشه است. این موزه دارای هشت طبقه بوده و نمای ساختمان آن نامتقارن طراحی شده است و تماشای آن به گونه‌ای فضایی آشفته در ذهن افراد ایجاد می‌کند.

این مجموعه، شامل ساختمانی تمام قد است که به سمت غرب و به سمت رود هادسون قرار گرفته و همچنین ردیف‌هایی از تراس‌ها و راهروهای شیشه‌ای آن را تشکیل داده‌اند. این تراس‌ها و راهروها به تدریج به سمت پایین ساختمان کشیده می‌شوند و به نوعی به درون مجموعه راه پیدا می‌کند.

ورودی مجموعه به صورت یک پیلوت با مجموعه‌ای از ستون‌ها طراحی شده است که ایده آن برای به‌ کارگیری و زنده کردن پلازاهای شهری باستانی و ایجاد فضایی جهت گرد هم آمدن مردم طراحی شده است و طراح قصد داشته تا از این طریق موزه را از فضای شلوغ و پرتنش خیابان اطرافش مجزا کند.

گفته می‌شود که لابی اصلی موزه ویتنی در واقع یک گالری عمومی بزرگ به شمار می‌رود که مساحت آن حدود ۱۰۰متر مربع است. طبقه‌ دوم این موزه شامل سالن‌های اجرا و نمایش (پرفرمنس، فیلم و موسیقی) است و طبقه‌ سوم مجموعه دارای یک سالن تئاتر با ۱۷۰ صندلی است که با ارتفاعی دو برابر، دید وسیعی به رودخانه‌ هادسون برای علاقه‌مندان و بازدیدکنندکان ایجاد می‌کند. علاوه بر موارد گفته شده بخش‌هایی از این موزه به فضاهای فنی و اداری اختصاص یافته است.

گفته می‌شود که چیزی حدود ۴۶۰۰ مترمربع فضا به گالری‌ها اختصاص داده شده است که در طبقات پنجم، ششم، هفتم و هشتم قرار دارند. طبقه پنجم نیز بزرگترین گالری این موزه بوده که چیزی حدود ۱۶۷۰ مترمربع وسعت و در فضایی باز و بدون ستون ساخته شده است.

علاقه‌مندان می‌توانند در این گالری آثار بسیار بزرگ هنر معاصر که به نمایش گذاشته شده است را تماشا کنند. همچنین دفاتر موزه، مراکز آموزشی، آزمایشگاه‌های حفاظت و کتابخانه‌های موزه به همراه سالن تئاتر چند منظوره در قسمت شمالی ساختمان و در طبقات سوم تا هفتم قرار دارند.

در آخرین طبقه ساختمان مجموعه نیز یک استودیوگالری و یک کافه قرار دارد که با استفاده از تکنولوژی دندان‌اره‌ای توسط یک پنجره‌ سقفی، نور خورشید را دریافت می‌کند. همچنین در بام مجموعه باغ‌هایی طراحی شده است که فضایی دلچسب را برای بازدیدکنندگان به همراه دارد.

معماری ساختمان ویتنی، فرمی سرزنده و پر تنوع و در عین حال غنی و باوقار ایجاد کرده است که محیط آن فضایی مناسب جهت ارتباط عمیق با هنر فراهم می‌سازد. علاوه بر این‌ها تماشای منظره منحصربه‌فرد شهر نیویورک از طریق تراس‌های ساختمان این موزه تجربه‌ای خاص را برای علاقه‌مندان و بازدیدکنندگان از این موزه به ارمغان خواهد آورد.

ساختمان موزه ویتنی از شیشه و مصالح روشن ساخته شده این کار در راستای بهره‌مندی از نور و گرمای طبیعی خورشید توسط طراحان انجام شده است.

معمار این مجموعه «رنزو پیانو» برای طراحی از روش‌ برنامه محور که یکی از مهمترین و رایج‌ترین روش‌های طراحی است بهره گرفته و با بررسی مستقیم مسئله، خواسته‌های کارفرما وبرنامه‌های طرح را به مرحله اجرا رسانده است.

منابع:

www.archdaily.com

www.nytimes.com